Τέχνη στην υπηρεσία του real estate

Το «ReMap», έξι χρόνια από την πρώτη παρουσία του στις πρώην μικροαστικές και νυν υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, δηλαδή στο Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό, μοιάζει να ωριμάζει ως σαγηνευτικό δέλεαρ των καλλιτεχνών, εξακολουθώντας να φέρει το αίτημα της επαναχαρτογράφησης της περιοχής.

Εως ότου συμβεί αυτό (που δεν θα αργήσει), οι καλλιτέχνες χαίρονται τη δυνατότητα να εκθέτουν και οι φιλότεχνοι να περπατούν, δίχως να ενοχλούν τους Κινέζους της γειτονιάς και τους πελάτες των πολυπληθών μπορντέλων.

Ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο, καθώς και το Γκαζοχώρι και τα Ανω και Κάτω Πατήσια ανήκαν σε εκείνες τις περιοχές που υποβαθμίστηκαν αιφνίδια και βίαια. Τότε δεν γνωρίζαμε ότι ήταν οι προπομποί για ό,τι θα συμβεί σε αρκετές περιοχές της Αθήνας, όπου η ιδιοκτησία υποβαθμίζεται, οι άνθρωποι εξαθλιώνονται και οι αντοχές λιγοστεύουν. Βλέπετε, οι τροϊκανοί δεν είχαν δεχτεί ακόμη την επίσημη πρόσκληση της κυβέρνησης να εγκατασταθούν και να κανονίζουν τις ζωές μας, το χρέος της μίζας των εξεχόντων δεν είχε φτάσει στα όριά του και εμείς τυρβάζαμε αμέτοχοι, σίγουροι ότι ούτε το εστιατόριο θα μας λείψει ούτε η Prada.

Προσωπικά, τα είχα βάλει με τους real estate, που αγόραζαν την περιοχή με την ιδέα ότι θα διώξουν τους φτωχούς ανθρώπους. Οποία αθωότης. Σήμερα, οι μετανάστες, οι φτωχοκατεργαραίοι της γειτονιάς και εμείς έχουμε γίνει ένα, αναμένοντες τους βιομηχάνους της Γερμανίας να μας αγοράσουν ολόκληρους, να μας επανεγκαταστήσουν όπου δει, ενώ προς το παρόν παρακολουθούμε με τρόμο το εύρωστο δάχτυλο του υπουργού των Οικονομικών να μας ορίζει τι ξοδεύουμε και τι αποταμιεύουμε.

Αρα, το «ReMap» δύναται να επεκταθεί, στην 4η διοργάνωσή του, δηλαδή σε δύο χρόνια, που μπορεί να μας βλέπουμε και να μη μας γνωρίζουμε (Κύριος οίδε τι αποθηκεύει ο εγκέφαλος του πρωθυπουργού) σ' ολόκληρη την Αθήνα και οι καλλιτέχνες να αποτελέσουν το μέσον προσέλκυσης κοινού από τη μια γειτονιά στην άλλη. Μια γενική πρόβα είναι η έκθεση, στην οποία συντρέχει αισθητικά και ο υπουργός Πολιτισμού, βγάζοντας τους καλλιτέχνες της Λυρικής στο δρόμο. Αρτος και θέαμα, βοήθεια να αντέξουμε. Σε λίγο θα βγουν και οι καντάδες προς παρηγορία των συνταξιούχων πολιτών.

Στο μεταξύ, ακόμη και το πιο ισχυρό έργο στο δρόμο, τα σακιά με τσιμέντο και σημαίες του Κανιάρη στην Ομόνοια, βρήκε τον μπελά του από κάποιο φουκαρά που πήρε το σακί για να μερεμετίσει, αγνοώντας ότι δεν περιείχε τσιμέντο. Κάτι μου λέει ότι σε τόσο δύσκολες εποχές κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα έργα στο δρόμο, αντίθετα τα βλέπει ο κόσμος εχθρικά, μιας και η ταμπέλα πλάι γράφει υπουργείο Πολιτισμού. Και ό,τι έχει να κάνει με το κράτος είναι κόκκινο πανί.

Αλλά ας επανέλθουμε στο «ReMap», το οποίο συγκέντρωσε το σύνολο, σχεδόν, των καλλιτεχνών. Ενδιαφέροντα έργα; Από όλα έχει ο ντορβάς. Ως συνήθως, στις μεγάλες διοργανώσεις υπάρχει η σοβαρότητα, υπάρχει και η προχειρότης. Και αν είδα το κτήριο Γαλήνη ως το πιο ενδιαφέρον (αν και μου ξέφυγαν αρκετά, είτε γιατί κουράστηκα να περπατώ, είτε γιατί δεν τηρήθηκε η συνέπεια στο ωράριο), παρακολούθησα τις συμμετοχές των γκαλερί αδιάφορα. Αυτή η νοοτροπία, να συμμετέχεις σε έκθεση όπου η παλαιότητα του κτηρίου και το περιβάλλον είναι το κύριο στοιχείο και να τοποθετείς έργα των συνεργατών σου στους τοίχους με την ίδια λογική που τα εκθέτεις στην γκαλερί, δεν είναι και το καλύτερο.

Κατά τα άλλα, μια κινητικότητα στη γειτονιά δημιουργείται, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, σε μια διοργάνωση που ζητά κοινό από άλλες περιοχές της πόλης, δεδομένου ότι τους εντόπιους δεν έχει και τι να τους κάνει. Μπορεί στο μέλλον, όταν το Μεταξουργείο γεμίσει lofts, να έρθουν και εκείνοι.

ΥΓ. Σε ένα κλίμα παρακμής και υποβίβασης, βρίσκω εξαιρετικά υγιή και παρηγορητική την πρωτοβουλία μιας παρέας σε ένα χωριό του Ηρακλείου Κρήτης, το Βενεράτο, να εξακολουθούν να οργανώνουν συμπόσιο γλυπτικής. Δίχως επιχορήγηση του εύρωστου δήμου, δίχως κρατική ή ιδιωτική χορηγία, τα κατάφεραν και αυτό το χρόνο να καλέσουν γλύπτες από το εξωτερικό, να δουλέψουν διεθνείς και τοπικοί παρέα και να περάσουν καλά το χωριό και η γύρω περιοχή, αφήνοντας γλυπτά στο χώρο.**

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη Δευτέρα, την ημέρα με τους λιγότερους αναγνώστες, άρα με το κατ' εξοχήν κοινό της τέχνης. Η επιλογή; Καλύτερα να είμαστε μεταξύ μας.

ΑΝ ΚΑΤΙ με σκάει είναι ότι όλοι τρέμουν μη χάσουν την «Ε», αλλά όλο και λιγότεροι κάνουν τον κόπο να πάνε στο περίπτερο.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ και αυτό, να ζητηθούν προτάσεις ονομάτων για όσους δεν χρειάζονται στα μουσεία μας. Χρειάζονται όλοι και δεν φτάνουν.

ΟΥΔΕΙΣ αγαπά τον βολεμένο του Δημοσίου, αλλά στα μουσεία της Ελλάδας τι βόλεμα να έχεις;

ΑΚΟΜΗ μία έκθεση-σταθμός για το ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης. Αναδρομική De Kooning. Αφορμή για στοχασμό στο μεγάλο αφηρημένο εξπρεσιονισμό.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ αγορές έργων τέχνης σήμερα; Λέγεται πως ναι. Από τους επιτήδειους, που αγοράζουν μια δεκάρα ό,τι πουλά κάποιος συλλέκτης που δεν έχει πόρους να ζήσει. Αυτό και αν είναι θλίψη, τόση όση ένας άνεργος πατέρας που σπουδάζει δύο παιδιά. Εκτός και αν επαιτεί με ψεύτικο στόρι για να μαζέψει το περισσευούμενο ευρώ μας.

ΘΑ επιβιώσουν οι γκαλερί στα επερχόμενα χρόνια της βαθιάς ύφεσης; Θα επιβιώσουν οι καλλιτέχνες που δεν έχουν διοριστεί στο Δημόσιο;

ΚΑΙ η καλή συνταγή, τόσο από τη Royal Academy του Λονδίνου όσο και από το «Πούσκιν» της Μόσχας. Στην πρώτη, η έκθεση Ντεγκά και το Μπαλέτο χαλούν κόσμο. Στο δεύτερο, η αναδρομική του Σαλβατόρ Νταλί προβλέπεται να κάνει ρεκόρ εισιτηρίων.

enet.gr