Η Serpentine Gallery είναι από τις πιο δημοφιλείς γκαλερί του Λονδίνου. Με εκθέσεις και δρώμενα γύρω από τη σύγχρονη τέχνη, την αρχιτεκτονική, και την εκπαίδευση αλλά και προγράμματα για το κοινό προσελκύει περίπου 800.000 επισκέπτες το χρόνο.
Στο Hyde Park του Λονδίνου, το θερινό περίπτερο της Serpentine Gallery, πρόκειται να γιορτάσει τα ενδέκατα γενέθλια του. Το περίπτερο στεγάζει περιοδικές εκθέσεις και events και μπορεί να το επισκεφτεί κανείς από τον Ιούλιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Ο θεσμός ξεκίνησε το 2000 και κάθε χρόνο επιλέγεται ένας κορυφαίος αρχιτέκτονας από όλο τον κόσμο ο οποίος έχει μόλις 6 μήνες στη διάθεσή του μέσα στους οποίους πρέπει να ολοκληρώσει το σχεδιασμό και την κατασκευή. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μην έχει κατασκευάσει τίποτα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μετά τη λήξη της έκθεσης, το περίπτερο αποσυναρμολογείται και στη συνέχεια ως έργο τέχνης δημοπρατείται σε συλλέκτες.
Είναι ομολογουμένως ένα εντυπωσιακό τεστ ακόμα και για τους κορυφαίους, μιας και δεν υπάρχει πάντα αρκετός χρόνος. Ως εκ τούτου πολλές φορές δεν δίνεται αρκετή προσοχή στις λεπτομέρειες. Αποκορύφωμα αυτής της προϋπόθεσης το 2004 να μην κατασκευαστεί καν, δεν παύει όμως να είναι ένα ενδιαφέρον project που επιτρέπει πειραματισμούς οι οποίοι δεν θα ήταν εύκολοι ή εφικτοί σε μόνιμες κατασκευές.
Ο θεσμός ξεκίνησε το 2000 με μια κατασκευή της Zaha Hadid αρχικά προγραμματισμένη να μείνει στο χώρο για μια μόλις εβδομάδα. Άρεσε ωστόσο και πήρε παράταση για ένα τρίμηνο. Η κατασκευή ήταν από μεμβράνες σε φέροντα οργανισμό από χάλυβα, κάλυπτε επιφάνεια 600 τ.μ. και είχε τεράστια ποικιλία χώρων.
Το 2001 ο Daniel Libeskind ο οποίος σχεδίασε μια κατασκευή με απ' ευθείας αναφορά στα σχήματα origami η οποία αποτελούταν από πανέλα αλουμινίου τοποθετημένα σε δυναμική συνέχεια. Αντανακλούσε το φυσικό φώς με μοναδικό τρόπο και είχε εντυπωσιακές αντιθέσεις με το παραδοσιακό κτίριο της Serpentine Gallery και το πράσινο του περιβάλλοντος χώρου.
Το περίπτερο του Toyo Ito το 2002 ήταν από τα πιο επιτυχημένα. Ένα «μάθημα φαντασίας» έγραψε η Evening Standard. Ήταν ένα περίπλοκο τυχαίο μοτίβο που όμως έδινε την εντύπωση, μετά από πιο προσεκτική παρατήρηση, ότι προέκυπτε από ανάπτυγμα κύβου. Οι χειρισμοί του κενού και του πλήρους πάνω στο μοτίβο έδιναν την αίσθηση αέναης επαναλαμβανόμενης κίνησης.
Ο Oscar Niemeyer το 2003 σχεδίασε κάτι τόσο απλό όσο και έξυπνο. Χάλυβας, αλουμίνιο, τσιμέντο και γυαλί σε μια σύνθεση η οποία περιείχε μια εντυπωσιακή κόκκινη ράμπα, ένα ημι-βυθισμένο αμφιθέατρο και μια σειρά από τοιχογραφίες του Niemeyer. Η σύνθεση ανταποκρινόταν στην αρχή του Niemeyer να μπορεί να συνοψίζεται σε ένα σκίτσο. Όταν η κατασκευή της ίδιας της δομής έχει ολοκληρωθεί, μαζί της ολοκληρώνεται και η αρχιτεκτονική της.
Το σχέδιο των Ολλανδών MVRDV αντιμετώπισε δυσκολίες στην κατασκευή, τον προϋπολογισμό και την πρόσβαση ατόμων με ειδικές ανάγκες το 2004 οι οποίες δεν κατάφεραν να ξεπεραστούν και το περίπτερο δεν κατασκευάστηκε ποτέ.
Κατά το σχεδιασμό του περιπτέρου του 2005, οι Alvaro Siza και Eduardo Souto de Moura προσπάθησαν να «εγγυηθούν ότι το νέο κτίριο - ενώ παράλληλα παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική αρχιτεκτονική - καθιέρωσε «διάλογο» με το νεοκλασικό σπίτι». Το αποτέλεσμα ήταν μια δομή η οποία αντικατοπτρίζεται στην τοπική εγχώρια κλίμακα και αρθρωτά το περιβάλλων τοπίο μεταξύ των δύο κτιρίων. Το Περίπτερο βασίστηκε σε ένα απλό ορθογώνιο πλέγμα από ξύλινα δοκάρια, το οποίο είχε στρεβλωθεί να δημιουργηθεί μια δυναμική παραβολική μορφή.
Το 2006 το περίπτερο ανατέθηκε στον Rem Koolhaas και είχε τουλάχιστον εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ένας φουσκωτός θόλος ωοειδούς σχήματος σχεδιασμένος να ανεβαίνει όταν ο καιρός ήταν καλός και να κατεβαίνει για να στεγάσει και να προφυλάξει το αμφιθέατρο από την βροχή είχε ξεκάθαρες αναφορές στο φουτουριστικό κίνημα των 60's. Ο Ολλανδός αρχιτέκτονας είπε για το έργο του: Το περίπτερο ορίζεται από τις ίδιες τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες. Εμείς προτείνουμε ένα χώρο που διευκολύνει την ένταξη των ατόμων στους κοινόχρηστους διαλόγους και τις κοινές εμπειρίες.
Το καλοκαίρι του 2007, ξανασχεδίασε η Zaha Hadid, αυτή τη φορά όμως μια προσωρινή εγκατάσταση με την ευκαιρία του Summer Party. Τρεις ίδιοι κώνοι από μεμβράνη, ένα γλυπτό! Εμπνευσμένη από τα πέταλα των ανθών επέλεξε για μια ακόμα φορά να ωθήσει ως τα άκρα το design της και την αρχιτεκτονική της. Το γλυπτό έμεινε στο χώρο για μια εβδομάδα γιατί μετά έπρεπε να τοποθετηθεί το περίπτερο.
Το περίπτερο του 2007 ανατέθηκε σε εικαστικό, τον Olafur Eliasson με την συμβολή του Νορβηγού αρχιτέκτονα Kjetil Thorsen. Η αναζήτηση του Δανο-Ισλανδού εικαστικού σε ζητήματα χώρου, χωροθέτησης και κίνησης στην πρακτική του, τον οδήγησαν στην ίδια την αρχιτεκτονική. Η δομή του περιπτέρου μοιάζει με σβούρα και προσδίδει δραματικά την κατακόρυφη διάσταση στο παραδοσιακό μονοεπίπεδο περίπτερο.
Η σειρά του Frank Gehry ήταν το 2008 όταν μια θεαματική κατασκευή τοποθετήθηκε στο πάρκο. Τέσσερα ογκώδη χαλύβδινα υποστυλώματα στήριξαν ενδιάμεσες δοκούς και επενδύθηκαν με ξύλινες σανίδες. Από εκεί αναρτήθηκε ένα δίκτυο από επικαλυπτόμενα πανέλα από γυαλί και δημιουργήθηκε έτσι ένας πολυδιάστατος χώρος. Έμπνευσή του οι ξύλινοι καταπέλτες του Leonardo da Vinci. Η διττή υπόσταση του χώρου, μισό αμφιθέατρο - μισό περίπατος με την τυχαιότητα της τοποθέτησης των στοιχείων ήταν ιδανική για την διπλή ιδιότητα: περισυλλογή και χαλάρωση το πρωί, συζήτηση και παράσταση το βράδυ.
Από τις πιο εκλεπτυσμένες παρουσίες ήταν αυτή του 2009 δημιουργία των Kazuyo Sejima & Ryue Nishizawa του SANAA. Οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες είπαν: Το περίπτερο είναι «το αλουμίνιο που επιπλέει», περιπλανιέται ανάμεσα στα δέντρα όπως ο καπνός. Η εικόνα του μεταβάλλεται ακολουθώντας τις καιρικές συνθήκες, επιτρέποντάς του να «λιώνει» ανάμεσα στο φυσικό περιβάλλον. Είναι ένα πεδίο δράσης χωρίς εσωτερικά χωρίσματα, επιτρέποντας την πρόσβαση και τη θέα στο πάρκο από όλα τα σημεία. Ένας υπέροχος χώρος για τον περίπατο, το διάβασμα και την απόλαυση του καλοκαιρινού καιρού.
Το περίπτερο του 2010 ήταν κατακόκκινο. Η πρόταση ανήκει στον Jean Nouvel και παραπέμπει στο κόκκινο του εγγλέζικου διώροφου λεωφορείου και του τηλεφωνικού θαλάμου. Ο αρχιτέκτονας προκαλεί με τις αντιθέσεις των χρωμάτων. Δανείζομαι από άρθρο του greekarchitects: Ένα παιχνίδι διαβαθμίσεων του κόκκινου, ένα παιχνίδι αντιθέσεων μεταξύ του κόκκινου του περιπτέρου και του πράσινου του πάρκου, μεταξύ των στοιχείων από ελαφριά υλικά και του συμπαγούς μετάλλου που συνθέτουν την κατασκευή. Το περίπτερο αποτελείται από τολμηρές γεωμετρικές φόρμες, μεγάλες ανασυρόμενες τέντες και επικλινείς ελεύθερους τοίχους ύψους 12μ. Ένα εντυπωσιακό σύστημα εσωτερικών και εξωτερικών χώρων. Ένας ρευστός, ανοικτός χώρος με γυάλινες οροφές και υφασμάτινες οθόνες που παίζει με το φως και συχνά προκαλεί παραισθήσεις. Ο Jean Nouvel παίζει με τη διάθλαση του φωτός και την περίθλαση των γύρω εικόνων.
Για το φετινό καλοκαίρι σειρά έχει ο Ελβετός Daniel Zumthor. Ο βραβευμένος με το Pritzker Prize 2009 αρχιτέκτονας θα επιμεληθεί το σχεδιασμό και την κατασκευή του 11ου κατά σειρά "οικίσκου". Ακόμη, προφανώς, δεν έχει κατασκευαστεί, έχουμε όμως άποψη από τα προσχέδια. Η προσπάθεια φέτος εμπνέεται από το hortus conclusus, ή αλλιώς ένα δωμάτιο στοχασμού, ένα κήπο μέσα στον κήπο. Θα κατασκευαστεί από ελαφριά ξύλινα πλαίσια επενδεδυμένα με καμβά τα οποία θα επαλειφτούν με ένα μαύρο μείγμα που θα περιέχει και άμμο. Τα χωρίσματα θα δημιουργούν μονοπάτια που θα οδηγούν απαλά προς τον εσωτερικό κήπο.
Μένει να το δούμε από κοντά. Δύο μήνες υπομονή χρειάζεται και ...γιατί όχι, μία γρήγορη βόλτα στο Λονδίνο!
Οι φωτογραφίες είναι αναδημοσιευμένες από τις ιστοσελίδες της Serpentine Gallery www.serpentinegallery.org/architecture/ καιserpentinegallery.org/
Πηγή: greek architects
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου