Πράσινη επανεκκίνηση της οικοδομικής δραστηριότητας

Η εικοσαετία 1960-1980 χαρακτηρίζεται από τους μηχανικούς και τους αρχιτέκτονες ως η χειρότερη, από πλευράς ποιότητας κατασκευής και αισθητικής, περίοδος δόμησης. Ταυτόχρονα η έλλειψη ορθού σχεδιασμού και κανόνων για την ενεργειακή θωράκιση όχι μόνο το παραπάνω διάστημα αλλά και μεταγενέστερα έχουν καταστήσει τα κτίρια της Ελλάδας ίσως τα πιο ενεργοβόρα σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού οργανισμού περιβάλλοντος για την Ελλάδα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι σε ότι αφορά στην ποσότητα της καταναλισκόμενης ενέργειας. Η τελευταία παρουσιάζει αύξηση σε σχέση με το 1990 κατά 62% ενώ η μέση αύξηση της κατανάλωσης στην Ευρώπη, για την αντίστοιχη περίοδο, είναι 15%. Σε ορισμένες χώρες όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία αντιθέτως, έχει παρατηρηθεί και μείωση της τάξης του 10%. Το πλέον οξύμωρο όμως είναι στην κατανάλωση πετρελαίου θέρμανσης στην Ελλάδα, η οποία υπολογίζεται στα 22κιλά/μ2 κατοικίας ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος βρίσκεται στα 14 κιλά/μ2. Συνυπολογίζοντας τις κλιματικές συνθήκες στην Ελλάδα καταλήγουμε στο συμπέρασμα της ελλιπούς ενεργειακής θωράκισης ως την κυρίαρχη αιτία για την αυξημένη οικιακή κατανάλωση ενέργειας.

Τα προγράμματα βελτίωσης της ενεργειακής αποδοτικότητας των κτιρίων μπορούν σίγουρα να βελτιώσουν την υφιστάμενη κατάσταση και θα πρέπει να διαδοθούν ευρέως προσφέροντας κίνητρα για την υιοθέτησή τους από τους ιδιοκτήτες. Παράλληλα όμως η ανάγκη για ουσιαστική πολεοδομική αναγέννηση φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Η απόσυρση των παλαιών κτιρίων που έχουν ήδη ή που είναι κοντά στο να ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωής τους και η αντικατάστασή τους από νέα, βιοκλιματικά, με ελαχιστοποίηση της ενεργειακής τους κατανάλωσης και χρήση πράσινων υλικών δόμησης παράλληλα με την ενσωμάτωση των ΑΠΕ για τη συμπλήρωση των ενεργειακών τους αναγκών, είναι λύση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η ταυτόχρονη πολεοδομική παρέμβαση και αλλαγή των όρων δόμησης σε ελεγχόμενη βάση μπορεί να δώσει καινούριες προοπτικές και ύφος στην όψη και λειτουργία των πόλεων. Για παράδειγμα η αποδαιμονοποίηση των ψηλών κτιρίων σε συνδυασμό με παρεμβάσεις στο ρυμοτομικό σχέδιο θα απελευθέρωνε χώρους πρασίνου συμβάλλοντας παράλληλα στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Σημειώνεται ότι το μέγιστο ύψος των κτιρίων στην Αθήνα δεν ξεπερνά τα 24 μέτρα.

Συμπερασματικά η ενεργειακή θωράκιση ταυτόχρονα με την αστική ανανέωση μέσω της απόσυρσης παλαιών κτιρίων είναι ένα πεδίο στο οποίο η μέριμνα της πολιτείας θα πρέπει να στραφεί δίνοντας περισσότερα κίνητρα σε σχέση με την προσπάθεια που κατά πολλούς θα έπρεπε να κάνει για την επανεκκίνηση της οικοδομικής δραστηριότητας με τη μορφή που τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.


Real Estate και Κατασκευή