Γιατί θα πλήρωνα το ειδικό τέλος ακινήτων; Για να χρηματοδοτήσω τη μοναδική κοινή συνιστώσα των ελάχιστων ρεαλιστικών προτάσεων αντιμετώπισης του ελληνικού αδιεξόδου. Και αυτή δεν είναι άλλη από την άμεση απόλυση, με όσο πιο γενναιόδωρους όρους επιτρέπει η κατάσταση της χώρας, όσων δημοσίων υπαλλήλων απαιτούνται, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι δημοσιονομικής συμμόρφωσης που μας έχουν επιβληθεί.
Απεχθής και κοινωνικά ανάλγητη πρόταση ή το αυτονόητο; Την απάντηση μπορούν να σας την δώσουν 400.000 και πλέον πρώην υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα (τα παιδιά ενός κατώτερου θεού) οι οποίοι έχασαν τα τελευταία 3 χρόνια τη δουλειά τους, παρέα με το «είδος υπό εξαφάνιση» των υπόλοιπων ιδιωτικών υπαλλήλων που έχουν ακόμα τη δουλειά τους, αλλά έχουν εκβιαστικά εξαναγκαστεί να συνυπογράψουν μείωση μισθού, ωρών εργασίας, επιδομάτων, παροχών, κ.λπ. Και όλα αυτά, ξεκινώντας από μια αφετηρία η οποία ήταν σαφώς με μικρότερες αμοιβές για την ίδια παραγωγικότητα, με περισσότερες ώρες εργασίας για την ίδια αμοιβή, με περισσότερα χρόνια σπουδών για το ίδιο αντικείμενο, με λιγότερα δικαιώματα και προνόμια για το ίδιο οκτάωρο.
Η διατήρηση του σημερινού αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων ήταν κάτι που μέχρι πρότινος η ελληνική κοινωνία και η Ε.Ε. επιχορηγούσαν απλόχερα, καθώς υπήρχαν οι φτηνοί δανεικοί πόροι. Ταυτόχρονα, γινόταν ανεκτή η έλλειψη ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών καθότι είχαν βρεθεί παράλληλες διαδρομές προκειμένου να ολοκληρώνονται, συχνά με αμοιβαίο όφελος, οι συναλλαγές με το Δημόσιο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει ο Έλληνας πολίτης να χρηματοδοτεί μια κοινωνική ομάδα (ακόμα και όταν είναι η δικιά του) η οποία χαίρει σκανδαλώδους ασυλίας από τους νόμους της αγοράς εργασίας, επαγγελματικής δεοντολογίας και ενίοτε ηθικής. Ακόμα και εάν αυτή η ασυλία είναι γέννημα θρέμμα της ίδιας της κοινωνίας σε καιρούς πλασματικής αφθονίας, όπου επιτρεπόταν ή κατά περίπτωση επιβαλλόταν η πολιτική συνδιαλλαγή.
Προκειμένου ο τελευταίος εργαζόμενος στην Ελλάδα να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος, μια ολόκληρη κοινωνία (ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι) υποφέρουν το μαρτύριο της σταγόνας, το οποίο έχει μαθηματικά βέβαιη τραγική κατάληξη για όλους.
Καλά, και τι θα απογίνουν τόσοι επιπλέον άνεργοι; Η απάντηση είναι, θα κάνουν παρέα στους προσφάτως ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Θα μοιράζονται πλέον την ίδια ανασφάλεια, τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους όρους, αλλά και τις ίδιες προσδοκίες με τους κατά το Σύνταγμα ίσους συμπολίτες τους. Ίσως μάλιστα καταλάβουν και αυτοί κάτι το οποίο είναι προφανές σε όλους τους άλλους: ότι θα μπορούσαμε με πολύ μικρότερο μέρος των χρημάτων που δίνουμε στο κράτος να απολαμβάνουμε καλύτερες ή έστω τις ίδιες δημόσιες υπηρεσίες και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν σε δράσεις δημιουργίας θέσεων και ευκαιριών στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει, άραγε, κάποια μελέτη η οποία να υπολογίζει -όπως έχουν τα πράγματα σήμερα- το κόστος σε πραγματικές θέσεις εργασίας της συντήρησης μιας θέσης εργασίας στο Δημόσιο;
Να πληρώσω λοιπόν ευχαρίστως κάτι παραπάνω απ' όσο μπορώ. Δεν γνωρίζω από πού θα τα βρω. Αλλά να γνωρίζω τουλάχιστον ότι το υστέρημά μου δεν θυσιάζεται για άλλη μια φορά αμαχητί σε κάποια γραμμή του τροϊκανού προϋπολογισμού, αλλά επιχορηγεί για τελευταία ίσως φορά τη μεγαλύτερη αδικία στην αγορά εργασίας και το δικαίωμα εργασίας στην Ελλάδα. Φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται μόνο με την απόλυση μέρους του πλεονάζοντος δημοσίου προσωπικού, για όσο αυτό είναι ακόμα μια «εθελοντική» επιλογή με σχετικά ευνοϊκούς όρους.
Να είστε σίγουροι όμως, ότι και αυτοί που θα παραμείνουν θα είναι και πάλι κατά πολύ περισσότεροι από όσους πραγματικά χρειαζόμαστε ως κράτος, ώστε να λειτουργήσουμε ως κράτος.
Απεχθής και κοινωνικά ανάλγητη πρόταση ή το αυτονόητο; Την απάντηση μπορούν να σας την δώσουν 400.000 και πλέον πρώην υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα (τα παιδιά ενός κατώτερου θεού) οι οποίοι έχασαν τα τελευταία 3 χρόνια τη δουλειά τους, παρέα με το «είδος υπό εξαφάνιση» των υπόλοιπων ιδιωτικών υπαλλήλων που έχουν ακόμα τη δουλειά τους, αλλά έχουν εκβιαστικά εξαναγκαστεί να συνυπογράψουν μείωση μισθού, ωρών εργασίας, επιδομάτων, παροχών, κ.λπ. Και όλα αυτά, ξεκινώντας από μια αφετηρία η οποία ήταν σαφώς με μικρότερες αμοιβές για την ίδια παραγωγικότητα, με περισσότερες ώρες εργασίας για την ίδια αμοιβή, με περισσότερα χρόνια σπουδών για το ίδιο αντικείμενο, με λιγότερα δικαιώματα και προνόμια για το ίδιο οκτάωρο.
Η διατήρηση του σημερινού αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων ήταν κάτι που μέχρι πρότινος η ελληνική κοινωνία και η Ε.Ε. επιχορηγούσαν απλόχερα, καθώς υπήρχαν οι φτηνοί δανεικοί πόροι. Ταυτόχρονα, γινόταν ανεκτή η έλλειψη ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών καθότι είχαν βρεθεί παράλληλες διαδρομές προκειμένου να ολοκληρώνονται, συχνά με αμοιβαίο όφελος, οι συναλλαγές με το Δημόσιο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει ο Έλληνας πολίτης να χρηματοδοτεί μια κοινωνική ομάδα (ακόμα και όταν είναι η δικιά του) η οποία χαίρει σκανδαλώδους ασυλίας από τους νόμους της αγοράς εργασίας, επαγγελματικής δεοντολογίας και ενίοτε ηθικής. Ακόμα και εάν αυτή η ασυλία είναι γέννημα θρέμμα της ίδιας της κοινωνίας σε καιρούς πλασματικής αφθονίας, όπου επιτρεπόταν ή κατά περίπτωση επιβαλλόταν η πολιτική συνδιαλλαγή.
Προκειμένου ο τελευταίος εργαζόμενος στην Ελλάδα να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος, μια ολόκληρη κοινωνία (ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι) υποφέρουν το μαρτύριο της σταγόνας, το οποίο έχει μαθηματικά βέβαιη τραγική κατάληξη για όλους.
Καλά, και τι θα απογίνουν τόσοι επιπλέον άνεργοι; Η απάντηση είναι, θα κάνουν παρέα στους προσφάτως ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Θα μοιράζονται πλέον την ίδια ανασφάλεια, τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους όρους, αλλά και τις ίδιες προσδοκίες με τους κατά το Σύνταγμα ίσους συμπολίτες τους. Ίσως μάλιστα καταλάβουν και αυτοί κάτι το οποίο είναι προφανές σε όλους τους άλλους: ότι θα μπορούσαμε με πολύ μικρότερο μέρος των χρημάτων που δίνουμε στο κράτος να απολαμβάνουμε καλύτερες ή έστω τις ίδιες δημόσιες υπηρεσίες και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν σε δράσεις δημιουργίας θέσεων και ευκαιριών στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει, άραγε, κάποια μελέτη η οποία να υπολογίζει -όπως έχουν τα πράγματα σήμερα- το κόστος σε πραγματικές θέσεις εργασίας της συντήρησης μιας θέσης εργασίας στο Δημόσιο;
Να πληρώσω λοιπόν ευχαρίστως κάτι παραπάνω απ' όσο μπορώ. Δεν γνωρίζω από πού θα τα βρω. Αλλά να γνωρίζω τουλάχιστον ότι το υστέρημά μου δεν θυσιάζεται για άλλη μια φορά αμαχητί σε κάποια γραμμή του τροϊκανού προϋπολογισμού, αλλά επιχορηγεί για τελευταία ίσως φορά τη μεγαλύτερη αδικία στην αγορά εργασίας και το δικαίωμα εργασίας στην Ελλάδα. Φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται μόνο με την απόλυση μέρους του πλεονάζοντος δημοσίου προσωπικού, για όσο αυτό είναι ακόμα μια «εθελοντική» επιλογή με σχετικά ευνοϊκούς όρους.
Να είστε σίγουροι όμως, ότι και αυτοί που θα παραμείνουν θα είναι και πάλι κατά πολύ περισσότεροι από όσους πραγματικά χρειαζόμαστε ως κράτος, ώστε να λειτουργήσουμε ως κράτος.
Γράφει ο Σπύρος Ξανθόπουλος - Σισίνης
Γενικός Διευθυντής Clarmond Dynamis
Γενικός Διευθυντής Clarmond Dynamis
imerisia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου