Δύο οι λύσεις, μία η επιλογή

Μου τηλεφώνησε χθες ένας φίλος. Εχει ένα ακίνητο κατάλληλο για γραφεία που πέρυσι είχε αρνηθεί να το πουλήσει σε δελεαστικότατη τιμή. Φέτος ψάχνει να βρει αγοραστή, ζητάει πολύ λιγότερα απ' όσα του έδιναν, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει τίποτα. Και είναι απλό γιατί. Σε καταστάσεις σαν τη σημερινή υπάρχουν μόνο πωλητές και πολύ σπάνια αγοραστές. Πρώτον, γιατί οι τράπεζες δεν δανείζουν, δεύτερον, γιατί δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν τόσο ρευστό και, τρίτον, γιατί όσοι το έχουν μπορεί και να φοβούνται ότι θα ανοίξουν παρτίδες με την Εφορία.

Συμπέρασμα; Μια κουβέντα είναι να λέμε ότι στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων θα πουλήσουμε αστικά ακίνητα που ανήκουν στο Δημόσιο. Τους αγοραστές πού θα τους βρούμε; Κι αν βρούμε κάποιους, τι εθνικότητας θα είναι; Ελληνες ή ξένοι; Να ένας ακόμη λόγος να μη βιαστούμε, αν είναι δυνατό, να εκποιήσουμε όσο όσο δημόσια περιουσία. Γιατί αν πουλήσουμε σήμερα, δεν τον γλιτώνουμε αυτό τον σκόπελο.

Μερικές φορές στη ζωή τα πράγματα εξελίσσονται περίεργα. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Υπό τις σημερινές συνθήκες, ό,τι πουληθεί θα πάει σε ξένους. Ποιο είναι το περίεργο; Οτι η μοναδική δυνατότητα να υπάρξει ουσιαστική συμμετοχή Ελλήνων στις αγοραπωλησίες αυτές μας προσφέρεται από τους ίδιους τους ξένους, και ειδικότερα από την ενδεχόμενη εφαρμογή του σχεδίου Eureka.

Ηχεί ειρωνικά ίσως, αλλά έτσι διαμορφώνονται τα πράγματα. Ο σχετικός σχεδιασμός προβλέπει ότι οι διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας δεν θα πουλήσουν εδώ και τώρα, αλλά μέσα σε μια δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας η οικονομία μας θα έχει ανακάμψει και άρα θα υπάρχει και η δυνατότητα συμμετοχής Ελλήνων στο πρόγραμμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Πολύ απλά, σήμερα ό,τι πουληθεί θα πουληθεί φτηνά και βασικά σε ξένους, σε δύο ή τρία χρόνια ό,τι πουληθεί θα αποφέρει μεγαλύτερα έσοδα και ίσως καταλήξει και σ' ελληνικά χέρια. Υπάρχει κανένας που να μη θεωρεί ότι η δεύτερη λύση είναι η προτιμότερη;

Και κάτι τελευταίο. Εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα είναι απίστευτα επιπόλαιο να συζητάμε τις φαντασιώσεις του οιουδήποτε και όχι συγκεκριμένα σχέδια που μοιάζουν με σανίδα σωτηρίας.

ethnos.gr