Αξιοποίηση τώρα!

Tου Βασιλη Μαγκλαρα*

Με έκπληξη άκουσα πρόσφατα σε συνέδριο από ειδικό επιστήμονα ότι η Ελλάδα έχει από τα μικρότερα ποσοστά κάλυψης – δομημένου χώρου μεταξύ των χωρών μελών της Ε.Ε. Μια απλή στατιστική αναφορά γκρέμισε τον μύθο, στον οποίο είχα κι εγώ προσχωρήσει, ότι στην Ελλάδα έχουμε χτίσει τα πάντα.

Η εθνική και ειδικά η τοπική υστερία όταν επιχειρείται η αξιοποίηση ενός δημόσιου ακινήτου δεν φαίνεται να συνάδει καθόλου με την κοινωνική μας ευαισθησία για τη διασφάλιση των συντάξεων και τη μείωση της ανεργίας. Τα χρήματα έρχονται από την παραγωγική δραστηριότητα και τη βελτίωση των όρων συμμετοχής μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, όχι από την κατασκευή τεράστιων δυσυντήρητων πάρκων και κέντρων νεότητας. Παρότι και τα δεύτερα βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών, η ουσιαστική και δυσανάλογα μεγαλύτερη βελτίωση εδράζεται στην οικονομική μεγέθυνση. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οφείλουμε να τηρήσουμε κανόνες περιβαλλοντικής προστασίας και κοινωνικής ευημερίας, επί τη βάση όμως έγκυρων επιστημονικών μελετών, όχι ιδεολογικών τοποθετήσεων.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι ανάγκη η αξιοποίηση των δημοσίων ακίνητων να προχωρήσει τάχιστα, με τη συναίνεση και τη συνεργασία των τοπικών κοινωνιών, που μπορούν να αποκομίσουν άμεσα και έμμεσα οικονομικά οφέλη από την εντατικοποίηση της παραγωγικής ή τουριστικής δραστηριότητας στην περιοχή τους. Το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων που έχει αναλάβει αυτόν το δύσκολο ρόλο δεν χρειάζεται τις φιλόδοξες και ατελέσφορες εποπτείες του κράτους, πολλώ δε μάλλον τις συγκρούσεις αρμοδιοτήτων, για την εκπλήρωση του σκοπού του, δηλαδή κι άλλο κράτος στο κράτος, αλλά επιστημονική υποστήριξη και πολιτική αρωγή. Η επιτυχία του εγχειρήματος των αποκρατικοποιήσεων θα κριθεί από τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό, ώστε να ακυρωθούν στην πράξη όποιες απόπειρες τροχοπέδησης του έργου του. Ιστορικά, το ζήτημα της αξιοποίησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας δεν προχώρησε κυρίως λόγω της έλλειψης ισχυρής κεντρικής πολιτικής βούλησης να αποδυναμωθούν οι ενδιάμεσες δυνάμεις που διεκδικούσαν, για μικροπολιτικούς λόγους, τη μεταβίβαση του συνόλου της δημόσιας ακίνητης περιουσίας στους τοπικούς φορείς. Ετσι, στη χώρα των συχνών εκλογικών αναμετρήσεων, όλα τα σχέδια λίμναζαν στον βωμό του προσεταιρισμού ψηφοφόρων.

Το ίδιο πρόβλημα, από άλλη σκοπιά, που ονομάζεται ωρίμανση ενός ακινήτου, προϋποθέτει την «ωρίμανση της πολιτικής βούλησης» να επιλύσει νομοθετικά το πρόβλημα της κατάτμησης ακινήτων, των χρήσεων γης, των αδειοδοτήσεων, και άλλα αντίστοιχα προβλήματα, συρρικνώνοντας τον αναγκαίο χρόνο για την ολοκλήρωση μιας επένδυσης και διασφαλίζοντας μεγαλύτερη ασφάλεια στο επιχειρησιακό της σχέδιο. Αυτό απαιτεί συστηματική εργασία, συνέχεια και συνεργασία του κράτους. Σύγχρονη χώρα δεν είναι αυτή που κάνει περιβαλλοντικές εκπτώσεις για την ολοκλήρωση μιας επένδυσης, αλλά αυτή που καταφέρνει να διαχωρίσει την περιττή από τη χρήσιμη γραφειοκρατία και να διασφαλίσει ταχείες αλλά ουσιαστικές διαδικασίες.

Η ελληνική οικονομία οφείλει επιτέλους να απεγκλωβιστεί από την αντιπαραγωγική ομφαλοσκόπηση και την κατάστρωση επενδυτικών σχεδίων και σχεδίων αξιοποίησης δημόσιας ακίνητης περιουσίας που δεν προχωρούν. Οι ίδιες λίστες και τα ίδια σχέδια να σταματήσουν να πηγαινοέρχονται ως νέα επιχειρησιακά ευρήματα που διαφημίζονται, αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Ειδάλλως, αυτό που ήταν έως χθες η εθνική κωμωδία της αξιοποίησης θα μετατραπεί στην εθνική τραγωδία της πτώχευσης.

*Αναπληρωτής Επιστημονικός Διευθυντής Ι.ΣΤ.Α.ΜΕ.

Προϊστάμενος Επιχειρηματικής Ανάπτυξης Κ.Ε.Δ.

kathimerini.gr