Η ιδέα της αξιοποίησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις. Ειδικά δε σε περιόδους κοινωνικής και οικονομικής κρίσης είναι αναγκαίο να έχει πολλές διαστάσεις. Η διάσταση της επωφελούς για την ελληνική κοινωνία ανάπτυξης επενδυτικών σχεδίων που θα επιφέρουν άμεσα και έμμεσα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό, θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και θα προσδώσουν οφέλη στις τοπικές κοινωνίες, είναι λίγο πολύ γνωστή. Ωστόσο, υπάρχει και η διάσταση της κοινωνικής προστασίας και της βελτίωσης επιμέρους πολιτικών του κράτους πρόνοιας μέσα από την εναλλακτική διαχείριση του χαρτοφυλακίου της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Και εξηγούμαι.
Το ελληνικό δημόσιο διαθέτει ένα τεράστιο χαρτοφυλάκιο με 72.000 εγγραφές, στο οποίο περιλαμβάνονται κάθε είδους ακίνητα, από μικρά διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι παραθαλάσσια «μέτωπα» χιλιάδων στρεμμάτων. Το εν λόγω χαρτοφυλάκιο παραμένει ως επί το πλείστον ανενεργό και είναι προφανές ότι είναι σχεδόν αδύνατον να αξιοποιηθούν μεμιάς όλα τα ακίνητα. Από την άλλη, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, το χαρτοφυλάκιο αυξάνεται συνεχώς με αστικά κυρίως ακίνητα, από κληρονομιές που περιέρχονται στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου (υπουργείο Οικονομικών).
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το χαρτοφυλάκιο ακινήτων του Δημοσίου είναι σαν ένα τεράστιο πορτοφόλι με χαρτονομίσματα των 500 ευρώ και κέρματα του ενός λεπτού που βαραίνουν το πορτοφόλι και το καθιστούν δύσχρηστο. Σε κάθε περίπτωση δεν προσδίδουν κανένα οικονομικό όφελος, ίσως μάλιστα να αθροίζουν και σε διαχειριστικό κόστος.
Προσεγγίζοντας το πρόβλημα απ' αυτή τη σκοπιά υποστηρίζω ότι αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ κάθε κοινωνίας που σέβεται τον εαυτό της να εφαρμόζει πολιτικές αναδιανομής και μάλιστα σε τόσο σκληρές οικονομικές καταστάσεις. Το ελληνικό δημόσιο θα μπορούσε να εφαρμόσει, σε συνεργασία και ίσως υπό την εποπτεία του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, ένα πρόγραμμα, με όλες τις διαφανείς διαδικασίες και εγγυήσεις που προβλέπονταν μέχρι σήμερα και έχουν ανασταλεί λόγω της έλλειψης οικονομικών πόρων και ρευστότητας, δωρεάν παραχώρησης εφ' όρου ζωής αστικών ακινήτων (έτσι η περιουσία του ελληνικού δημοσίου θα παρέμενε στην κυριότητά του για μελλοντική διαχείριση) σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, φτωχές πολύτεκνες οικογένειες, μακροχρόνια ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους που δεν μπορούν να νοικιάσουν δικό τους σπίτι κτλ. Εάν το πρόγραμμα παρουσίαζε επιτυχία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και για μη αστικά ακίνητα, για καλλιέργειες ή για την ανάπτυξη άλλων μικρο-δραστηριοτήτων. Σε κάθε περίπτωση, τα μεγάλα ακίνητα με επενδυτικό ενδιαφέρον θα παρέμεναν προς αξιοποίηση στο χαρτοφυλάκιο του Δημοσίου, το οποίο θα εξορθολογίζονταν χωρίς να χάσει ουσιαστικά σημαντικό μερίδιο ή και καθόλου από την αξία του. Και αυτό διότι, ούτως ή άλλως, τα ακίνητα προς παραχώρηση για κοινωνικούς σκοπούς παραμένουν και θα παραμένουν αναξιοποίητα για πολλούς ειδικούς λόγους, όπως μεγάλο διαχειριστικό κόστος αξιοποίησης, απουσία ενδιαφέροντος, κ.ά.
Άλλωστε, σκοπός του κράτους δεν είναι να νοικιάζει ή να εκποιεί δυάρια στην Κυψέλη, αλλά να εξυπηρετεί μεγάλα επενδυτικά σχέδια και να ανακουφίζει τους συμπολίτες μας που κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός κοινωνίας χωρίς στέγη και εισόδημα. Επιπλέον, από καθαρά οικονομική σκοπιά, η διαχείριση και εφαρμογή ενός σχεδίου αξιοποίησης των πάντων θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα στην ελληνική αγορά του real estate απ' ότι θα έλυνε, θα είχε τεράστιο διαχειριστικό κόστος σε σχέση με τα προσδοκώμενα έσοδα, τα οποία μπορεί και να μην έρχονταν και ποτέ και σίγουρα δεν θα είχε κανένα κοινωνικό όφελος. Φανταστείτε τώρα χίλιες οικογένειες, που απειλούνται να βρεθούν στο δρόμο λόγω της οικονομικής κρίσης, να αποκτούσαν τη δική τους στέγη και να παρέμεναν εντός της κοινωνίας. Ένα τέτοιο σχέδιο, πέραν του ηθικού του χαρακτήρα, εφόσον η περιουσία του ελληνικού λαού να πήγαινε πραγματικά για τις ανάγκες του ελληνικού λαού, εξ αντανακλάσεως θα είχε και οικονομικό όφελος. Θα μείωνε τα ποσοστά απόλυτης φτώχειας και θα συγκρατούσε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας από την άβυσσο της εξαθλίωσης. Στη σημερινή δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκύρια είναι καθήκον του πολιτικού συστήματος να αναζητήσει με δημιουργικότητα λύσεις στα σύνθετα και γιγαντωμένα κοινωνικά προβλήματα, που απειλούν τη θεμελιώδη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ευρώπης, το Κράτος Πρόνοιας.
imerisia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου